Slano kopovo proglašeno je Specijalnim rezervatom prirode 2001. godine Uredbom Vlade Republike Srbije i obuhvata površinu od 976 ha od čega su pod I stepenom zaštite 217,13 ha, II stepenom zaštite 220,06 ha i III stepenom zaštite 539,24 ha. Prirodno je dobro od izuzetnog međunarodnog, nacionalnog značaja, odnosno izuzetnog značaja I kategorije, a prema IUCN klasifikaciji spada u lV kategoriju– područja upravljanja staništem (vrstama). 

Predstavlja Tisin fosilni meandar, geomorfološki oblik postao radom rečne vode te pripada grupi fluvijanih jezera. Oblikom podseća na potkovicu čiji su kraci okrenuti prema jugu. Paralelno sa Slanim kopovom, sa njegove istočne strane, prostire se uža depresija Malo, odnosno Poštaš kopovo, obraslo vegetacijom, koje za razliku od Slanog kopova pripada slatkovodnom tipu bara koji nema stalnu vodu. 

Prosečna dubina vode jezera Slano kopova je oko 70 cm, a u najvećem delu basena ne prelazi 20 cm. Salinitet vode je 12 puta veći od saliniteta u površinskim vodama u Vojvodini. U letnjem periodu, kad su temperature izuzetno visoke i kad padavine odsustvuju, voda iz jezera u potpunosti presuši kad dolazi do taloženja soli u slojevima debljine nekoliko centimetara. što ovom predelu daje u potpunosti pečat i izgled polupustinje.Podloga je po tipu najljuće slatine- solončak, što u prevodu sa ruskog i tatarskog znači mnogo soli. Na ovom lokalitetu je konstatovan duplo veći sadržaj soli (hlorida i sulfata) nego što je to uobičajeno za ljute solončake u Vojvodini. So i voda, kao osnovni ekološki faktori diktiraju uslove života na Slanom kopovu, i neposredno ili posredno utiču na sve ekološke faktore ovog područja.

SRP "Slano kopovo" neprocenjiv je centar osobene biološke raznovrsnosti živog sveta na prostorima Vojvodine i reprezentativni primer slatinskih staništa koja su na granici potpunog nestajanja. Jedno je od najvažnijih i najosobenijih staništa ptica u Srbiji i srednjem delu Evrope. Na Slanom kopovu se gnezdi znatan broj retkih i ugroženih vrsta ptica, ali je ono još značajnije kao usputna migratorna stanica hiljada ptica vodenih staništa iz mnogih krajeva Evrope i zapadnog dela Sibira. Posebno je važno za zadržavanje ždralova (najmasovnije okupljalište u Srbiji u periodu jesenje migracije), šljukarica, čaplji, pataka i gusaka. Tokom prolećne i jesenje seobe na Slanom kopovu se u jednom trenutku može okupiti preko 17000 sivih ždralova (Grus grus),10000 pataka i preko 5000 gusaka. Njegova vrednost se posebno ogleda kroz gnežđenje vrsta koje su atipične za Panonsku niziju, a karakteristične za pontsko-kaspijske slatine i morske obale. Od do sada evidentiranih 220 vrsta ptic aoko 80 je pronađeno na gnežđenju. Zbog svojih izuzetnih ornitoloških osobenosti, Slanokopovo je proglašeno IBA (Important Bird Area) i Ramsarskim područjem.

Slano kopovo, kao jedno od vrlo specifičnih područja, odlikuje se karakterističnim i vrednim biljnim pokrivačem. Prepoznatljivo je po posebnom tipu slatinske vegetacije izgrađenom od jednogodišnjih, pretežno sukulentnih halofita, odnosno zajednice klase Thero–Salicornietea, koje su ne samo kod nas, već i u Panonskoj niziji u fazi iščezavanja. Ceklenjača (Salicornia europea)- tipična halofita, prilagođena životu na ekstremno slanoj podlozi u Srbiji se javlja samo na Slanom kopovu. Zbog svojih florističkih osobenosti proglašeno je područjem značajnim za biljke IPA (Important Plant Area).

                                                                                                        Tekst: Silvija Šimonček

                                                                                                        Fotografije: TO Novi Bečej